innerlijke rem
24 juni 2025 In blog Door dorien

Licht op onze innerlijke rem

25 juni 2025 We remmen onszelf af — vaker dan we beseffen… Wat we niet inzien is dat met het proberen te doorbreken van onze innerlijke rem, we onszelf nog verder afremmen. We betwijfelen. We wachten af. We drukken gevoelens weg. We houden ons in. We rationaliseren wat we voelen. Allemaal pogingen om oude pijn te vermijden en het ‘juiste te doen’. Maar precies dit houdt ons gevangen. Het wringt. Het vernauwt. Het put uit. We willen hier vanaf. Doorbreken. Ontkennen. Vermijden. Oplossen. Maar dat ís onze strijd in het zadel. Kan ik blijven? Bij wat me triggert. Bij wat me raakt. Bij wat ik liever niet voel. Vol liefde. Zonder oordeel. Zonder te fixen. Ik bén de open ruimte waarbinnen dit alles verschijnt. Door het te verwelkomen, verliezen mijn fixaties hun vanzelfsprekende overtuigingskracht. Mijn oude manieren om ermee om te gaan, remmen me niet langer af. Ik val open. Met het bezien van mijn innerlijke rem, eer ik wie ik in wezen al ben. Onomwonden aanwezig. Hier. Nu. Dit is het. Al thuis. Ik ben wat ik zoek. Take care 🫶...

0
0
8 juni 2025 In referenties Door dorien

Mijzelf dragen

Dank je, Dorien je keek niet weg. Je bewoog precies naar waar ik vastliep. Alles wat ik wegdrukte, kreeg adem. Het voelde rauw, maar het voelt goed om eerlijk mijzelf te kunnen zijn. Alsof ik mijzelf nu kan dragen voor wie ik ben....

0
0
8 juni 2025 In referenties Door dorien

Openend

Waardevol. Openend, luid en duidelijk. Een her-innering die nooit eerder zo waarachtig gehoord is door mij. Dank voor de herkenning in elkaar en het mooie gesprek. X...

0
0
Jezelf zijn
8 juni 2025 In blog Door dorien

Van jezelf worden naar jezelf zijn

- 10 juni 2025 - “Ik blijf vandaag gewoon echt mezelf,” denk ik nog, terwijl ik vastberaden naar de vergadering loop. Maar zodra mijn baas begint te praten, gebeurt het: mijn denkvermogen haakt af, mijn buik trekt samen, en mijn voornemen verdwijnt als sneeuw voor de zon. Daar zit ik dan — vriendelijk knikkend, innerlijk licht aan het verdwalen. Waarom is jezelf zijn soms zo moeilijk? We denken dat we onszelf moeten worden. We spiegelen, streven, vermijden. We proberen te voldoen aan een beeld van wie we zouden moeten zijn. Maar hoe harder we dat doen, hoe verder we van onszelf afdwalen. De paradox? Hoe harder ik mezelf probeer te zijn, hoe meer ik mezelf kwijtraak. Jezelf zijn vraagt geen inspanning. Het vraagt om ontspanning in wat er nu is. Niet worden, maar landen. Niet analyseren, maar voelen. Niet fixen, maar erkennen wat zich aandient. Soms is dat een knoop in je buik. Soms een vlaag van onrust. Soms een diepe rust. Wat het ook is — het mag er zijn. Ik hoef mijn droomscenario niet na te jagen. Ik hoef mijn schrikbeeld niet te vermijden. Ik blijf voor wat er nu leeft. En precies dát is thuiskomen. Niet ooit, als ik ‘goed genoeg’ ben. Maar nu, in dit moment, in mij....

0
0
niet weten
3 juni 2025 In blog Door dorien

Niet weten

- 3 juni 2025 - Er is een woordeloos weten. Voelbaar van binnen. Kan ik in dit moment open aanwezig zijn, zonder iets te begrijpen of benoemen? Kan ik de diepte van 'niet weten' toelaten? Niet als gebrek, maar als bekrachtiging van de stille ruimte die ik ben...

0
0
verdriet
23 mei 2025 In blog Door dorien

In lijn vallen met verdriet

- 24 mei 2025 - Door mezelf steeds te willen verbeteren, leef ik alsof ik nog niet ‘af’ ben. Alsof ik onderweg ben naar een versie van mij die er wél mag zijn. Ik leef vanuit mijn verhaal over alles – en zo mis ik de inherente vreugde en rijkdom van dit moment. Kan ik thuisblijven bij mijn dwaling weg van hier? Onze humane onrust toont zich bijvoorbeeld in hoe we ons verhouden tot emoties – zoals verdriet. Vaak geloof ik – onbewust – dat ik verdriet moet oplossen. Omdat… 💬 het mijn geluk in de weg staat 💬 ik er anderen mee lastig val 💬 er nu geen ruimte voor is 💬 het is zwak, ongemakkelijk, onhandig 💬 ik kan het niet aan 💬 als ik het werkelijk zou toelaten, het me zou overspoelen … 💬 en dan zou het nooit meer goed met me komen. Vanuit al deze overtuigingen strijd ik met verdriet. Ik probeer mezelf steeds weer ‘in orde’ te krijgen. Ik slik tranen weg, hou me sterk, zet een masker op. Ik bagatelliseer mijn pijn, leid mezelf af, keer me ervan af. Mijn aannames over verdriet verkleuren mijn ervaring. Het ontgaat me dat juist deze strijd ermee zo pijnlijk en onrustig is. Kan ik mijn verdriet ervaren – inclusief de weerstand die opkomt – als dit gaande is? Verdriet volledig bewonen is het einde van mijn verzet. Ik, ofwel mijn weerstand, val in lijn met realiteit. Geen afscheiding. Alleen verdriet dat zich voltrekt. Ik ben hier. Ik blijf. Ik ben de open liefhebbende ruimte waarbinnen verdriet nu verschijnt. Welkom. Ik ervaar dit verdriet onvoorwaardelijk. Al thuis – we zijn wat we zoeken....

0
0
Rijkdom van dit moment
7 mei 2025 In blog Door dorien

Rijkdom van dit moment

- 7 mei 2025 - Ken je dat knagende gevoel van niet genoeg? Alsof het leven pas echt gaat gebeuren — op een dag … Ik ben hier, maar heb voor ogen waar ik naartoe wil. Want wat ik wil lijkt niet hier. Het is later. Niet nu. Zo leef ik voorbij aan dit moment. - Als ik een partner heb, zal ik gelukkig zijn. - Met meer geld voel ik me vrijer. - Als ik het juiste doe, zullen ze me op waarde schatten en van me houden. Dan kan ik ontspannen. In het najagen van dergelijke beelden, raak ik verstrikt in gedachten over wat ik moet doen om op een dag elders te arriveren. En zo ben ik niet hier. Ik mis wat er nu is. Ik vergeet wat ik ben. - Ik baal als het niet gaat zoals ik hoopte. - Het voelt alsof ik gevangen zit onder al die oordelen van buitenaf. - Het doet pijn als ik me niet gezien krijg. Ik leef in een kloof tussen wat is en wat ik vind dat zou moeten zijn. En dat doet zeer. Dit is onze menselijke onrust. Ons lijden. Ons vergeten. Tot ik inzie: Ik ben degene die dit innerlijk conflict creëert en in stand houdt. Ik strijd met wat er is. En omdat ik leef vanuit mijn ideeën, mis ik wat nu is. Door dit moment onbewust als brug te zien naar iets anders, mis ik de rijkdom van dit moment. Dit inzien brengt rust. Mijn strijd blijkt overbodig. In het vechten raak ik mijzelf kwijt. En dát doet pijn. Met het zien eindigt het. Niet later. Niet elders. Hier. In mij. Ik herken mijzelf als de liefdevolle ruimte waarbinnen dit moment zich ontvouwt. Al thuis. Ik ben wat ik zoek. ...

0
0
1 mei 2025 In blog Door dorien

Ware aard

- 1 mei 2025 - Mijn ware aard is voelbaar in het volledig ervaren van hoe dit moment zich ook toont. Ik ‘herinner mij’ als de grond van dit ogenblik. Onbegrensd en onvoorwaardelijk aanwezig. Helder. Stil. Dit zijn is niet passief. Vanuit hier bewegen voelt moeiteloos en diepgaand vervullend. Betrokken en begaan. Het gehecht zijn aan mijn persoonlijke denkwijze doet pijn. Juist dit lijden laat zien dat ik mijn actuele aanwezigheid verloren lijk te zijn. Hier draai ik onbedoeld weg van wat ik in essentie al ben. Ik ben hier, oprecht aanwezig. Niet ingevuld. Ik ben de stilte die ten grondslag ligt aan ieder ogenblik. Onvoorwaardelijk beschikbaar....

0
0
19 april 2025 In blog Door dorien

Hoe ontken je je levenslust?

- 24 april 2025 - Ik ken mijzelf middels mijn gedachten. Ik ben opgeslokt in mijn persoonlijke verhaal. Door me volledig te identificeren met mijn denken, sluit ik me af in mijn aangenomen waarheid over alles. Ik raak verstrikt in mijn persoonlijke bubbel. Ik heb ideeën over wat er wel en vooral niet moet gebeuren. Ik bedenk wie ik ben, of juist niet wil zijn. Ik weet wat ik moet doen om op een dag de eindstreep te kunnen behalen van wat ik nastreef. Maar er is ook een prijs die ik betaal met het leven vanuit al mijn zekerheden. • Ik ervaar onrust zodra realiteit afwijkt van mijn ideaalbeelden. • Ik leef steeds alsof er iets mist. Alsof ik nog niet volledig ben. Ik leef alsof dit moment slechts een opstap is naar iets beters. • Ik maak me afhankelijk van anderen. Ik wil meer – erkenning, steun, rust, zekerheid, waardering, etc. Kan ik de gehechtheid aan mijn eigen denkwijze onderkennen? Niet bezien vanuit goed of fout. Kan ik dit simpelweg inzien, bekennen aan mijzelf? Ik hoef dit niet te bevechten of te veranderen. Het voelt altijd alsof wat mijn denken uitwerkt, essentieel is. Alsof ik op het punt sta de finale doorslag te vinden, de verlossing. Hopelijk is dán alles in orde. Maar is dit waar? Ik geloof al mijn eigen bedenksels – wat ze ook zijn. Steeds weer zet ik, per ongeluk, mentale oogkleppen op. En zo dwaal ik weg van het simpele, stille en levendige aanwezig zijn. Levenslust komt als vanzelf online, wanneer ik niet automatisch verstrikt raak in mijn persoonlijke denkbeelden. Kan ik de gehechtheid aan mijn denkwijze vanuit zachtheid en openheid waarnemen?...

0
0
×