Ontmaskeren

– 1 augustus 2025 – We leerden het al vroeg.
Aanpassen. Anders doen.
Steeds goed opletten hoe alles werkte — thuis, op school, in de wereld.

Zonder dat we het wisten, gingen we rollen spelen.
Zetten we een masker op.
Omdat het nodig leek. Omdat het werkte.

We deden stoerder dan we waren.
Waren liever dan dat waar was.
Hielden ons stil – of lieten juist luid van ons horen.

Soms om gezien te worden. Erbij te horen.
Soms om afwijzing te voorkomen.

En ergens onderweg zijn we gaan denken
dat dát is wie we zijn.
De rol werd de waarheid.
Ons aanpassingsgedrag is wie we zijn.

Maar dat is het natuurlijk niet.

Want wat ik werkelijk ben, kan ik niet verliezen.

Mijn wezen is gewoon nog hier.
Onder elk verhaal dat ik over mezelf ben gaan geloven.
Achter elk masker dat ik ooit opzette.

En op het moment dat ik dat zie,
niet als concept maar als directe ervaring,
valt er iets weg.
Niet het masker zélf —
maar het geloof erin.

Vanuit openheid inzien dat ik een masker draag,
is mijn ontmaskering.
Niet door iets af te werpen of mezelf te verbeteren,
maar door te herkennen wat al vrij is, voorbij ieder masker.

Dát is thuiszijn.
Niet later, niet elders —
maar nu.

In dit moment ben ik ongeschreven.
Hier is geen script.
Geen rol.
Geen verhaal dat me vasthoudt.

Alleen de stille, levende ruimte van wat nú is.
En die ruimte ben ik.

Voorbij alle maskers.
Al in orde.