Mijn liefdevolle zijn
– 30 juli 2024 –
Wat maakt dat ik mij vastklamp aan mijn overtuigingen? Poog ik op deze manier grip te verkrijgen? Ben ik bang voor het einde van houvast en controle? Bestrijd ik eventueel misgrijpen of onmachtig komen te staan? Wat gebeurt er als ik mij niet langer angstvallig identificeer met mijn gedachten? Als ik niet steeds val in mijn nadenken over alles?
Geloof ik wellicht dat als ik niet ingrijp vanuit wat ik geloof, dat er dan niks meer gebeurt? Kan het zijn dat ik deze vermeende stilstand probeer te mijden? Bang voor wat er potentieel allemaal (niet) gaat plaatsvinden en de gevolgen dáárvan? Ben ik bang om met lege handen te staan? Bang voor het einde van het denken zelf? Is er angst voor stuurloos staan? En om dit alles te mijden blijf ik met mijn aandacht in de bekendheid en de controle die het denken mij schijnbaar biedt.
Er is een grote prijs die ik betaal met het leven vanuit mijn rigide denken en doen. Ik voel me vaak uit verbinding met mijzelf en anderen. Geheel onwetend keer ik mij van mijn diepgaande betrokkenheid af. Doordat mijn gedrag continue wordt geïnformeerd door mijn persoonlijke gedachtengoed, vlak ik per abuis de spontane levendigheid van dit moment af. Ik sta niet langer afgestemd vanuit mijn intrinsieke echtheid. Mijn inherente, open en liefdevolle toegankelijkheid keer ik per abuis de rug toe. Ik ontken mijn liefdevolle zijn.