20 februari 2017
In
blog
Door
siyou
Bronnie Ware is een Australische verpleegster die werkte in de palliatieve zorg. In de jaren dat ze mensen tijdens het sterfproces begeleidde, veranderde haar leven volledig door alle inzichten en lessen die ze van hen leerde. Zij schreef het boek “The top 5 regrets of the dying” waarin zij over de openhartige uitlatingen van mensen in de laatste fase van hun leven schrijft; waar hebben ze spijt van, wat zouden ze anders doen?
Hier een overzicht van de 5 meest voorkomende ‘redenen tot spijt’ die mensen op hun sterfbed noemen, terugblikkend op hun leven;
1. ,,Ik wou dat ik de moed had gehad om een leven te leiden waarbij ik trouw was aan mijzelf, in plaats van te leven naar de verwachting van anderen”.
Niet trouw zijn aan jezelf(!), dit thema werd het vaakst genoemd. Als mensen zich realiseren dat hun leven bijna voorbij is en er met een heldere blik op terugkijken, wordt al snel duidelijk hoeveel dromen onvervuld zijn gebleven. De meeste mensen hadden nog niet de helft van al hun dromen waargemaakt en moesten overlijden in het besef dat dit te wijten was aan keuzes die ze hadden gemaakt, of juist niet hadden gemaakt.
2. Ik wou dat ik niet zo hard gewerkt had.
Vooral mannelijke patiënten die Bronnie Ware verpleegde noemde dit. Ze hadden de jeugd van hun kinderen gemist en het gezelschap van hun partner. Vrouwen noemden deze reden tot spijt ook. Maar omdat de meesten van een oudere generatie waren, betrof het vooral vrouwen die geen kostwinner waren geweest. Alle mannen die zij verpleegde hadden enorme spijt dat ze zoveel van hun leven hadden doorgebracht in de tredmolen van het werk.
3. Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
Veel mensen hebben hun gevoelens onderdrukt om ‘de lieve vrede’ te bewaren. Als gevolg daarvan hebben ze zich geschikt in een middelmatig bestaan en zijn ze nooit geworden wie ze hadden kunnen zijn. Velen ontwikkelden ziektes die verband houden met de bitterheid en wrok die ze daardoor met zich meedroegen.
4. Ik wou dat ik contact had gehouden met mijn vrienden.
Vaak beseften de patiënten niet hoe belangrijk oude vrienden waren tot hun laatste weken waren aangebroken. Velen waren zo bezig geweest met hun eigen leven dat ze waardevolle vriendschappen langzamerhand hadden laten verwateren. Er was vaak diepe spijt dat er lang niet genoeg tijd en energie was gestoken in oude vriendschappen, die dat wel hadden verdiend. Bij iedereen ging het tijdens het stervensproces vooral om liefde en relaties.
5. Ik wou dat ik mezelf had toegestaan gelukkiger te zijn.
Deze komt verrassend vaak voor. Velen realiseerden zich pas aan het levenseinde dat geluk een keuze is. Ze waren blijven steken in oude patronen en gewoontes. Ze bleven hangen in de ‘comfort zone’ van bekendheid. Angst voor het onbekende maakte dat ze zowel tegenover zichzelf als tegenover anderen deden alsof ze tevreden waren.
Wat wil jij veranderen voordat het niet meer kan? Dit is het moment!
Dorien Bontrup
Bron: http://www.theguardian.com/lifeandstyle (vertaling)
TROUW AAN JEZELF life coaching
Leven vanuit essentie...
