In lijn vallen met verdriet

– 24 mei 2025 – Door mezelf steeds te willen verbeteren, leef ik alsof ik nog niet ‘af’ ben.

Alsof ik onderweg ben naar een versie van mij die er wél mag zijn. Ik leef vanuit mijn verhaal over alles – en zo mis ik de inherente vreugde en rijkdom van dit moment.

Kan ik thuisblijven bij mijn dwaling weg van hier?

Onze humane onrust toont zich bijvoorbeeld in hoe we ons verhouden tot emoties – zoals verdriet.

Vaak geloof ik – onbewust – dat ik verdriet moet oplossen. Omdat…

💬 het mijn geluk in de weg staat
💬 ik er anderen mee lastig val
💬 er nu geen ruimte voor is
💬 het is zwak, ongemakkelijk, onhandig
💬 ik kan het niet aan
💬 als ik het werkelijk zou toelaten, het me zou overspoelen …
💬 en dan zou het nooit meer goed met me komen.

Vanuit al deze overtuigingen strijd ik met verdriet. Ik probeer mezelf steeds weer ‘in orde’ te krijgen.

Ik slik tranen weg, hou me sterk, zet een masker op. Ik bagatelliseer mijn pijn, leid mezelf af, keer me ervan af.

Mijn aannames over verdriet verkleuren mijn ervaring. Het ontgaat me dat juist deze strijd ermee zo pijnlijk en onrustig is.

Kan ik mijn verdriet ervaren – inclusief de weerstand die opkomt – als dit gaande is?
Verdriet volledig bewonen is het einde van mijn verzet.

Ik, ofwel mijn weerstand, val in lijn met realiteit. Geen afscheiding. Alleen verdriet dat zich voltrekt.

Ik ben hier. Ik blijf. Ik ben de open liefhebbende ruimte waarbinnen verdriet nu verschijnt. Welkom. Ik ervaar dit verdriet onvoorwaardelijk.

Al thuis – we zijn wat we zoeken.