Moet ik mijn patronen doorbreken?

– 11 april 2025 – Ik dacht dat ik mijn patronen moest doorbreken. Maar dit proberen te doen, was juist het voortzetten van mijn struggle…

De oude pijn die ik ooit voelde, wil ik nooit meer ervaren. Denk aan de pijn van afkeuring, miskenning of onmacht. Dat niet.

Rond deze pijn zijn ooit mijn conclusies en neigingen ontstaan – richtlijnen om te voorkomen dat ik die pijn opnieuw ervaar:

-“Ik mag niet lui zijn, ik moet actief zijn.”

-“Ik mag niet anders zijn, ik moet me aanpassen.”

-“Ik mag geen fouten maken, ik moet het juiste doen.”

-”Ik mag niet negatief zijn, ik moet blij zijn.”

-“Ik mag niet boos worden, ik moet lief zijn.”

Deze voornemens voelen belangrijk. Dit geloof ik. Hier leef ik naar. Ik toon mij aan anderen vanuit deze conclusies. Ik doe mijn uiterste best om eraan te voldoen. Van binnen voelt dit onrustig. Het is zwaar. Het kost veel energie.

Kan ik mijn eigen conclusies en patronen zien zonder ze te willen doorbreken, weg te duwen of ‘goed’ te krijgen? Kan ik stilstaan ermee? En als de intense pijn van miskenning verschijnt, kan ik dit ontmoeten? Voelen?

Ik ben de open ruimte waarbinnen deze pijn zich toont. Het is er nu. Ik voel het. Ik blijf. Door deze pijn te verwelkomen, verliezen mijn conclusies erover hun belang.

Ik hoef mijn aannames niet langer als waarheid uit te leven. Ik val open.

Ik voel begrip en zachtheid voor mijn struggle en voor de pijn die eraan ten grondslag ligt.

Al thuis. Ik ben wat ik zoek. Al in orde.