Kan ik onzekerheid mijn huis bieden?

– 16 maart 2025 – Ik dacht dat ik mijn onzekerheid moest tackelen. Ik vond het een teken van zwakte. Totdat mijn perspectief veranderde…

Onzekerheid voelde altijd kwetsbaar, alsof ik onbeschermd stond. Alsof anderen me sneller konden raken of de rug zouden toekeren. Ik wilde niet onzeker zijn, ik probeerde het te weerstaan.

Misschien is onzekerheid geen teken van zwakte, zoals ik het interpreteerde. Wellicht is het geen probleem dat ik hoef op te lossen.

Elke keer dat ik vecht met onzekerheid, verzet ik me tegen hoe het leven zich nu toont.

Als ik geloof dat ik onzekerheid moet oplossen, blijf ik vastlopen in de ratrace van:

– Mezelf forceren om ‘zekerder’ te zijn
– Hopen op een externe reddingsboei
– Anderen aanwijzen als oorzaak van mijn ongenoegen
– Mijn onzekerheid onder de knie proberen te krijgen

Allemaal pogingen om met mijn lastige gevoelens om te gaan, zodat ik ze niet meer hoef te ervaren of zodat ik ze ‘een plekje’ kan geven. Maar wat schiet ik ermee op?

Kan ik helder zien hoe ik verstrikt raak in mijn weerstand met lastige gevoelens?

Juist door onzekerheid te bevechten, houd ik haar onbedoeld in stand.

Steeds probeer ik onzekere gevoelens buiten te sluiten of goed te krijgen – en daarin verlies ik mezelf.

Wanneer ik onzekerheid zachtjes toelaat als het er is, verliest het zijn dreiging. Ik heet onzekerheid welkom. Ik ervaar het.

Misschien voor het eerst in mijn leven keer ik mij niet af, maar eer ik de aanwezigheid ervan.

Het simpele, bijna lieflijke gegeven dat ik me nu onzeker voel.
Boeiend! Wat voel ik? Kan ik blijven?

💫 Ik zie in dat het angstvallig vasthouden aan mijn eigen conclusies over hoe alles zou moeten zijn, mijn lijden ís. Dit doet mij wankelen.

Ik ben de open ruimte waarin dit alles verschijnt.

💫 Mijn gevecht met realiteit kan ik inzien en daarmee valt mijn strijd.

Alles is in orde.