Niet weten wie ik ben
– 5 augustus 2024 –
Wellicht is ‘iets geloven’ op een laag juist een effect van het niet zeker weten. Misschien probeer ik, als mens, bijvoorbeeld mijzelf te overtuigen dat ik ‘er toe doe’ omdat ik dat zelf ergens helemaal niet weet of ervaar. Of wellicht geloof ik juist dat ‘ik er bottom line niet toe doe’ en probeer ik die diep gewortelde overtuiging te overstemmen.
Van hieruit bijt ik mij vast in het belang van mijzelf volwaardig gezien te krijgen. Sterker nog, hoe meer belang ik hecht aan ‘mijn gelijk’, ofwel de absolute waarheid van mijn eigen overtuiging, hoe meer belang ik eraan hecht om mij hiervoor in te zetten. “Iedereen moet en zal mij serieus nemen” of “niemand mag impliceren dat ik het niet goed doe”.
Het gevolg is een felle strijd, die wellicht juist ontkiemt uit mijn eigen ongeloof of mijn niet weten. Misschien is absolute zekerheid trachten te vinden en zoeken met en in mijn eigen overtuigingen een uitingsvorm van absoluut niet weten wie ik écht ben. Ik keer mij af van de ledige ruimte van dit moment door stellig te zijn, door vooral geen ruimte voor ‘niet weten’ of twijfel te laten.
Mijn stellinginname – welke dan ook – verdedig ik met hand en tand. Ik sluit me af met mijn eigen redenaties en zo vernauw en verhard ik. Al mijn aandacht zit hierin opgeslokt en ik richt mij op het bewijs van mijn gelijk, mijn eigen legitimering. Ook mijn acties vloeien hieruit voort. Dit alles gebeurd geheel automatisch.
Kan ik dit alles zachtjes in mijzelf bezien vanuit openheid?