Hoe ontken je je levenslust?

– 24 april 2025 – Ik ken mijzelf middels mijn gedachten. Ik ben opgeslokt in mijn persoonlijke verhaal.

Door me volledig te identificeren met mijn denken, sluit ik me af in mijn aangenomen waarheid over alles. Ik raak verstrikt in mijn persoonlijke bubbel.

Ik heb ideeën over wat er wel en vooral niet moet gebeuren. Ik bedenk wie ik ben, of juist niet wil zijn. Ik weet wat ik moet doen om op een dag de eindstreep te kunnen behalen van wat ik nastreef.

Maar er is ook een prijs die ik betaal met het leven vanuit al mijn zekerheden.

• Ik ervaar onrust zodra realiteit afwijkt van mijn ideaalbeelden.

• Ik leef steeds alsof er iets mist. Alsof ik nog niet volledig ben. Ik leef alsof dit moment slechts een opstap is naar iets beters.

• Ik maak me afhankelijk van anderen. Ik wil meer – erkenning, steun, rust, zekerheid, waardering, etc.

Kan ik de gehechtheid aan mijn eigen denkwijze onderkennen? Niet bezien vanuit goed of fout. Kan ik dit simpelweg inzien, bekennen aan mijzelf?

Ik hoef dit niet te bevechten of te veranderen.

Het voelt altijd alsof wat mijn denken uitwerkt, essentieel is. Alsof ik op het punt sta de finale doorslag te vinden, de verlossing. Hopelijk is dán alles in orde. Maar is dit waar?

Ik geloof al mijn eigen bedenksels – wat ze ook zijn. Steeds weer zet ik, per ongeluk, mentale oogkleppen op. En zo dwaal ik weg van het simpele, stille en levendige aanwezig zijn.

Levenslust komt als vanzelf online, wanneer ik niet automatisch verstrikt raak in mijn persoonlijke denkbeelden.

Kan ik de gehechtheid aan mijn denkwijze vanuit zachtheid en openheid waarnemen?