Loslaten
Als je iets niet wilt, dan ga je erbij weg. Of je gaat er mee in gevecht. Lijkt logisch. Natuurlijk willen wij hetgeen ons dwars zit het liefst loslaten. Makkelijker gezegd dan gedaan…
Goed bedoelde adviezen
En dan zijn er de goed bedoelde adviezen. ‘Geef het een plekje’. ‘Richt je aandacht op andere zaken’. ‘Probeer het te vergeten’. ‘Laat het los, laat het gaan’ etc. En soms werkt het. Dingen komen en gaan. Things change. Maar soms blijven bepaalde zaken vastplakken. Energie opslokken. Aandacht opeisen… wat dan?
Nieuwsgierig zijn naar de struggle
Werkelijk loslaten is vaak pas mogelijk als we datgene wat we zo graag willen loslaten, eerst durven vast te pakken. Een ander soortige beweging is dus juist naar de pijn toegaan. Interesse tonen. Er in duiken. Doorvoelen. Toestemming geven. Inzien.
“Wanneer we er volledig zijn voor ons conflict, dan laat de struggle ermee zich als vanzelf los”
Dorien Bontrup
Mooie anekdote over loslaten
Een oude en een jonge Zen monnik liepen op een dag langs een weg. Op een gegeven moment kwamen ze bij een rivier, die ze moesten oversteken. Op de plek waar de weg en de rivier elkaar kruisten, stond een mooie jonge vrouw in een zijden kimono.
De vrouw vroeg of de monniken haar konden helpen bij het oversteken van de rivier. De oude Zen monnik aarzelde geen moment, nam haar in zijn armen, droeg haar naar de overkant en zette haar daar neer. Zwijgend vervolgden de monniken hun weg.
’s Avonds laat toen ze onderdak hadden gevonden in een tempel kon de jonge monnik zich niet langer bedwingen en vroeg: ‘Wij Zen monniken mogen ons tijdens onze training niet met vrouwen bemoeien, laat staan hen aanraken, laat staan hen in de armen nemen. Waarom heb jij dat dan toch gegaan?’.
De oudere monnik antwoordde: ‘Ik heb de vrouw opgepakt, naar de overkant gedragen, haar daar neergezet en toen losgelaten. Jij draagt haar kennelijk nog steeds met je mee en hebt haar al die tijd niet kunnen los gelaten.’
-Schrijver onbekend-